Περί τοῦ τακτικοῦ Ἐκκλησιασμοῦ τῶν πιστῶν.
«Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος ἤ τοῦ ἐν κλήρῳ καταλεγομένων ἤ λαϊκός μηδεμίαν ἀνάγκην βαρυτέρα ἔχοι, ἤ, πρᾶγμα δυσχερές ὥστε ἐπί πλεῖστον ἀπολείπεσθαι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἐν πόλει διάγων τρεῖς Κυριακάς ἡμέρας ἐν τρισίν ἑβδόμασι μή συνέρχοιτο, εἰ μέν Κληρικός εἴη, καθαιρείσθω. Εἰ δέ λαϊκός ἀποκινείσθω τῆς κοινωνίας». (ΙΑ΄. Κανών Σαρδικῆς Ἁγίας Συνόδου καί 80ος Κανών τῆς ἐν Τρούλλῳ ΣΤ΄. Οἰκουμενικῆς Ἁγίας Συνόδου).
Αυτόν τον ιερόν Κανόνα τῆς στ΄. Οικουμενικής Συνόδου, αγαπητοί μου Χριστιανοί, ο οποίος ομολογεί πώς, εάν τρεις συνεχείς Κυριακές ένας χριστιανός είτε κληρικός είτε λαϊκός δέν εκκλησιάζεται, να καθαιρείται ο πρώτος και να αφορίζεται ὁ δεύτερος, θα έπρεπε να τον κρεμάσουμε μέσα σέ πλαίσιο κορνίζας σ' ένα εμφανές μέρος τοῦ σπιτιού μας, για να μη λησμονούμε τις κυρώσεις πού μας περιμένουν εάν τρεις Κυριακές αδικαιολογήτως απουσιάσομε από την Εκκλησία μας.
Με πόση πικρία παρατηρούμε, όλοι ὅσοι πονούμε για την Εκκλησία μας, ότι μια μερίδα χριστιανών βαπτισμένων στό Όνομα της Αγίας Τριάδος, εκκλησιάζονται μόνον Χριστούγεννα και Μεγάλη Εβδομάδα ενώ τις υπόλοιπες Κυριακές του χρόνου και τις μεγάλες αυτές γιορτές της Εκκλησίας μας, απουσιάζουν, αδικαιολόγητα.
Δεν πρόκειται γι' αυτούς που βρίσκονται στο κρεββάτι του πόνου και δεν μπορούν να έλθουν. Δέν μιλάμε για αυτούς που αναγκάζονται να απουσιάζουν λόγω εργασιακών υποχρεώσεων. Όχι, γιά όλους αυτούς! Εγώ μιλώ μέ θλίψη για τους χριστιανούς εκείνους που είναι υγιείς και ελεύθεροι, όμως λησμονούν τις υποχρεώσεις των και τα καθήκοντά των προς την Μητέρα μας Αγία Εκκλησία.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως είναι αρκετό κατά τα Χριστούγεννα, το Άγιον Πάσχα και το καλοκαίρι τον δεκαπενταύγουστο της Παναγίας να προσέλθουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας για να μεταλάβουν Σώμα και Αίμα Χριστού καί έτσι τελειώνουν τις προς την Εκκλησίαν μας υποχρεώσεις των για όλον τόν χρόνο.
Αποτέλεσμα του θλιβερού αυτού υπολογισμού των, είναι να ερημώνουν οἱ Ναοί μας και οι Χριστιανοί, τον μεν χειμώνα να βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στα σπίτια των ἤ μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των καφενείων καί τό καλοκαίρι εξαφανίζονται σέ κάποια παραλία.
Δυστυχώς αυτή η κατάσταση των μεγάλων καί η λανθασμένη τακτική των έναντι της Εκκλησίας του Χριστού γίνεται πρόξενος μεγάλων κακών.
Γιατί η νεολαία μας, αυτή η χρυσή ελπίδα του Έθνους μας, μεγαλώνει με τις ίδιες και χειρότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων και των κηδεμόνων τους, για να καταντήσει ύστερα σε θρησκευτική αδιαφορία, δηλ. μια Δευτέρα έκδοση των γονέων τους καί μάλιστα «επηυξημένη» που περιφρονεί και χλευάζει τα ιερά και τα «ὀσια τῆς Πίστεώς μας».
Ποιος δεν παρατηρεί με σπαραγμό ψυχής και ανησυχία μεγάλη, ότι οι νεολαία μας, μιμούμενη τις πράξεις και την ασέβεια των μεγάλων επιδεικνύει παντελή αδιαφορία προς την Εκκλησία μας;
Ώ! Άλλοτε η ευλογημένη Ελληνική Νεολαία μας! Με πόσο καμάρι έτρεχε στα αναλόγια των ιεροψαλτών να βοηθήσουν και να διδαχθούν - έστω και πρακτικά - την ψαλτική, ώστε συν το χρόνο νά αντικαταστήσει τους απερχομένους γέροντας ιεροψάλτας.
Δυστυχώς όμως παρατηρούμε την Θρησκευτική αδιαφορία των μεγάλων και τον κακόν παραδειγματισμό αυτών προς τους νεότερους, πολύ γρήγορα δεν θα έχουμε στα χωριά μας και στις μικρές ενορίες της Πατρίδος μας ιεροψάλτες αλλά ούτε και ιερείς για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, πόσες θλιβερές επιπτώσεις δημιουργούνται μέ τήν Θρησκευτική αδιαφορία και την ψυχρότητα μας.
Πλανιούνται οικτρά, όσοι νομίζουν ότι κοινωνώντας δύο ἤ τρεις φορές τόν χρόνο έχεις εκπληρώσει όλα τά χριστιανικά σου καθήκοντα, τά ὁποῖα έχουν ως μέλη της Εκκλησίας μας.
Πρέπει να γνωρίζουμε, αδελφοί μου, ατι ο χριστιανός που καταπατεί έστω και μια εντολή του Κυρίου μας γίνεται ένοχος και όλων των άλλων εντολών Του: «Ὅστις γάρ ὅλον τόν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δέ ἐν ἐνί γέγονεν πάντων ἔνοχος».(Ἰακωβ. 2,10), μᾶς λέγει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος.
Μπορεί λοιπόν να είναι κάποιος, κατά τα κριτήρια του κόσμου, καλός χριστιανός, καλός άνθρωπος, ελεήμον, ευγενής, δίκαιος, ανεξίκακος, πράος, εγκρατής, αλλά εάν δεν θέλει να εκκλησιάζεται. Τότε αυτός ο άνθρωπος έχει σπάσει έναν κρίκο από την ολόχρυση αλυσίδα των εντολών του Κυρίου μας. Δηλαδή παραβαίνει την εντολή του αγιασμού της τελευταίας ημέρας της εβδομάδος: «Μνήσθητι τήν ἡμέραν τῶν Σάββατων ἁγιάζειν αὐτήν. Ἕξ ἡμέρας ἐργᾶ καί, ποιήσεις πάντα τά ἔργα σου, τῇ δέ ἡμέρα τῇ ἑβδόμῃ, Σάββατα (ἀνάπαυσις) Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου. Οὐ ποιήσεις πᾶν ἔργον σύ, ὁ υἱός καί ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς καί ἡ παιδίσκη σου, ὁ βοῦς καί ὁ ὄνος σου καί ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοί». (Ἔξοδ. 20,9-12).
Αυτή είναι η τέταρτη εντολή του Θεογράφου Δεκαλόγου προς την οποίαν οφείλει να συμμορφώνεται κάθε χριστιανός και να εκκλησιάζεται τις Κυριακές ανελλιπώς και ευλαβώς.
Και όπως μας τονίζουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας, αυτοαφορίζεται, αυτοχωρίζεται δηλαδή από το Πανάγιο Σώμα της Εκκλησίας μας ο πιστός που δεν εκκλησιάζεται κανονικός.
Αδελφοί μου! Η κυριότερα αιτία της σημερινής κακοδαιμονίας κάθε χριστιανικής οικογένειας, είναι η απομάκρυνσης αυτής από τα θέσμια της Θρησκεία μας. Την παλιά εποχή, τότε που οι χριστιανοί ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς καταστάσεις και περιπέτειες κρατούσαν τις Ιερές Παραδόσεις και προ πάντων τακτική την αγάπη και επικοινωνία με τή Ἐκκλησία μας, απολάμβαναν χαρά, ευτυχία και ευλογία Θεού. Ζούσαν οι άγιοι πρόγονοι και πατέρες μας μέσα σε οικογένειες που τις ένωνε ο άγιος δεσμός της άδολης και χριστιανικής αγάπης και τις περιφρουρούσε η ευλογία τοῦ Χριστού μας, τον Οποίον επικαλούντο πάντοτε.
Τον Χριστόν ζητούσαν ως Φῶς και Πυξίδα της ζωῆς των.
Καιρός λοιπόν, Χριστιανοί μου, για το συμφέρον μας να γυρίσουμε κοντά στον Χριστό. Ας γυρίσουμε στις ωραίες μας Παραδόσεις, χωρίς νά επηρεαζόμαστε από τό ολέθριο πνεύμα μιας υλικής μόνο εποχής.
Και εφ' όσον θα ζούμε κοντά Του, θ' ακούμε και την γλυκιά φωνή Του να μας λέει πατρικά: «Ἐγώ γάρ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου... ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσιν με καί τοῖς φυλάσσουσι τά προστάγματά μου». (Ἐξοδ. 20,5-6).
