Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά: Το κάλεσμα του Θεού σε Δείπνο...

    Βρισκόμαστε, αγαπητοί μου, στα προπύλαια της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων. Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα έχει σχέση με το μεγάλο γεγονός, πού περιμένουμε. Μας μίλησε για ένα μεγάλο, πλούσιο και ξεχωριστό δείπνο. Για να καταλάβουμε καλύτερα τί θέλει ὁ Κύριος να μας πει, θα κάνουμε μία υπόθεση, θα πούμε ένα παράδειγμα.

    Κάποιος γνωστός, φίλος ἤ συγγενής πάντρεψε το παιδί του και στο τραπέζι, πού έκανε, κάλεσε πάρα πολλούς, αλλά δεν προσκάλεσε κάποιον από εμάς. Αυτός ο άνθρωπος, τί λέτε, δεν θα στενοχωρηθεί; δεν θα θεωρήσει τον εαυτό του περιφρονημένο και προσβεβλημένο;

   Τώρα ας πάρουμε την άλλη περίπτωση. Ο οικοδεσπότης κάλεσε πολλούς στο τραπέζι, μα δεν πήγε κανένας.

• Δεν θα στενοχωρηθεί και αυτός;
• δεν θα οργισθεί;
• δεν θα τα βάλει με τούς καλεσμένους, πού όλοι τον περιφρόνησαν;

    Στην πρώτη περίπτωση, κατά την οποία δεν μας κάλεσε κάποιος άνθρωπος, είναι μικρό το κακό, πολύ ασήμαντο, μηδαμινό. Δεν χρειάζεται στενοχώρια, ούτε και αν το λάβουμε υπ' όψη μας. Το πρόβλημα είναι αλλού, είναι στην δεύτερη περίπτωση.

    Μας καλεί στο τραπέζι όχι ένας απλός άνθρωπος, ούτε ένας επίσημος, κάποιος πλούσιος. Μας καλεί ο ίδιος ὁ Χριστός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό. Και μάλιστα δεν το κάνει μία φορά μόνο, αλλά προσκαλεί και ξανά προσκαλεί. Μας κάνει εντύπωση η επιμονή του Χριστού, να μας πείσει να λάβουμε μέρος στο δείπνο Του, να παρακαθήσουμε στο τραπέζι Του.

    Το βλέπουμε ολοκάθαρα στο ευαγγέλιο. Έστειλε και ξαναέστειλε τον υπηρέτη του να ειδοποιήσει τούς καλεσμένους, ότι όλα είναι έτοιμα. Το σπίτι του, η αίθουσα δεξιώσεων του Χριστού είναι μεγάλη και ευρύχωρη. Χωράει πολλούς. Εμείς γιατί προκλητικά αρνούμεθα την πρόσκληση και δεν προσερχόμαστε να παρακαθήσουμε, αδελφοί μου;

   Ο ένας προφασίσθηκε το χωράφι του. Ήθελε να δει πόσο καλό είναι. Τί σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν φιλάργυρος.    

     Ο άλλος ήταν ζωέμπορος. Αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και ήθελε να τα δοκιμάσει. Με άλλα λόγια έβοσκε σαν αυτά τα ζώα στην ζωή των πέντε αισθήσεων. Ήταν φιλήδονος. 

      Ὁ τρίτος ήταν νιόπαντρος και είπε αδιάντροπα, εγώ πάω να γλεντήσω με την γυναίκα μου, άφησέ με ήσυχο. Αυτός πάλι ήταν φίλαυτος. 

Να λοιπόν πού έχουν απόλυτο δίκαιο οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν λένε, ότι οι αμαρτίες χωρίζονται σέ τρείς κατηγορίες, της φιλαυτίας, της φιληδονίας και της φιλαργυρίας και αυτές είναι πού μάς απομακρύνουν από τον Θεό.

     Και σήμερα ακούμε πολλές και διάφορες δικαιολογίες από εκείνους, πού δεν θέλουν να εκκλησιαστούν. 

    Βλέπετε, δεν είπα, πού δεν μπορούν να εκκλησιαστούν, αλλά πού δεν θέλουν. 

    Αν ήθελαν θα εύρισκαν τρόπο. 

   Ὁ χρόνος έχει 52 Κυριακές. Πόσες Κυριακές είχαν εμπόδιο και δυσκολία και δεν κατόρθωσαν να προσέλθουν στον Ναό; 

     Τί είναι εκείνο, πού θα μάς κρατήσει μακριά από την Εκκλησία; 

      Μόνο τα βαθιά γηρατειά και ἡ σοβαρή αρρώστια. 

      Τίποτε άλλο. 

       Όλοι οι άλλοι είναι υπόλογοι και υπόδικοι μπροστά στο Θεό.

     Βλέπουμε κάποιες φορές άδειους τούς Ναούς και μάς πιάνει στενοχώρια. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Ὁ Ναός ποτέ δεν είναι άδειος, ούτε και όταν δεν τελείται η θεία Λειτουργία. Αν εμείς αδειάζουμε τίς Εκκλησίες, αν εμείς δεν προσερχόμαστε, δεν μάς έχει ανάγκη ὁ Θεός, γι' αυτό και δεν χρειάζεται να ερχόμαστε με το ζόρι. 

     Οι Εκκλησίες είναι πάντοτε γεμάτες, είναι γεμάτες από αγγέλους. 

   Αν δεν εκκλησιαζόμαστε, κακό μόνο στον εαυτό μας κάνουμε. 

     Δεν έχει ανάγκη ο ήλιος από τα δέντρα. Τα δέντρα έχουν ανάγκη τον ήλιο. Έτσι κι᾿ εμείς έχουμε ανάγκη τον Θεό και την πίστη μας, γιατί αυτά τα δύο θα μάς σώσουν. Όλα τα άλλα είναι πολύ μικρά, ανούσια και μάταια.

    Αλλά λέει ο άγιος Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, ποιους να κλάψω; αυτούς που απουσιάζουν από το Ναό ἤ αυτούς που εκκλησιάζονται; Άλλοι συνομιλούν μεταξύ τους, άλλοι ξύνονται και χασμουριούνται, άλλοι σκέφτονται τίς εργασίες τους, άλλοι βιάζονται να φύγουν, σαν να τούς είχαν σέ καταναγκαστικά έργα και ας ήρθαν προς το τέλος της θείας Λειτουργίας. Μάλιστα κάποιοι φεύγουν πριν από το τέλος, πριν από το δι' ευχών. Αυτοί μοιάζουν τον Ιούδα, πού έφυγε βιαστικά, πριν τελειώσει ὁ Μυστικός Δείπνος.

      Μα και από τούς τόσους που παραμένουν μέχρι το τέλος, ποιοι, πόσοι κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων; Σ᾿ ένα τραπέζι πηγαίνουμε για να φάμε, όχι για να δούμε απλώς το φαγητό ἤ μόνο να το μυρίσουμε και να φύγουμε. Έτσι και πάλι προσβάλλουμε αυτόν, πού μας κάλεσε. Το είπαμε αμέτρητες φορές και πάλι θα το πούμε. Στη θεία Λειτουργία δεν ερχόμαστε μόνο για να προσευχηθούμε. Αν και δεν γνωρίζω πόσο γίνεται και αυτό το ελάχιστο. Ερχόμαστε για να κοινωνήσουμε. Αν δεν ήταν να κοινωνήσουμε, δεν θα τελούσαμε την θεία Λειτουργία. Θα κάμναμε μόνο τον όρθρο και θα φεύγαμε. Αυτοί που δεν κοινωνούν, φεύγουν πριν την απόλυση και δεν παίρνουν ούτε αντίδωρο, τότε για ποιο λόγο έρχονται στην Εκκλησία;

   Στο ιερώτερο σημείο, πού είναι ὁ καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων, επαναλαμβάνουμε τα λόγια του Χριστού: Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...

       Και λίγο αργότερα: Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε. 

      Ποιοι να προσέλθουν; 

      Πέντε απ' δω και έξι από εκεί; 

       Όχι, όλοι. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως. 

        Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.

        Αγαπητοί μου, Όποιος καταφρονεί κάτι, θα καταφρονηθεί από αυτό. Και όποιος περιφρονεί τον Θεό, θα περιφρονηθεί από Αυτόν. Αν γυρίσουμε την πλάτη μας στο Χριστό, υπογράφουμε την καταδίκη μας. Θα έρθει καιρός, πού θα χτυπάμε την θύρα του ελέους Του και δεν θα μας ανοίγει.

       Μας το είπε σήμερα ξεκάθαρα και το είδαμε να γίνεται στην παραβολή των δέκα παρθένων. Ας Τον ακούσουμε σ᾿ αυτήν την ζωή, για να ακούσει κι᾿ Εκείνος την ικεσία μας και να μας δεχτεί στον ουρανό, στη Βασιλεία Του. Αμήν.