ΙΔΟΥ ΒΑΔΙΖΩ ΠΡΟΣ ΘΕΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ!!!

   Τα Ιερά Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι Επτά (7), ένα από αυτά είναι και το Μυστήριο της Θεία Λειτουργίας με την κορύφωση αυτής η Θεία Κοινωνία, δηλαδή το να μεταλάβουμε όλου οι πιστοί το Σώμα και το Αίμα το Χριστού μας.

     Το μεγάλο πρόβλημα που αρχίζει να υπάρχει η προσέλευση των Χριστιανών ( Ενοριτών), το να μεταλάβουν τα «Άχραντα Μυστήρια» όπως λένε για το καλό, και αυτό πότε συμβαίνει, δυστυχώς μόνο τις Μεγάλες Εορτές, Χριστούγεννα, Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο το πρωΐ μόνο γιατί το βράδυ δηλαδή μετά την Ανάσταση τρέχουμε να προλάβουμε τα εδέσματα που κοσμούν στο Πασχαλινό τραπέζι.

     Έρχονται αυτές τις ημέρες για να Κοινωνήσουν και πολλές φορές για να μην πω πάντοτε λίγο πιο νωρίς πριν ο ιερές μας καλέσει «Μετά φόβου και αγάπης προσέλθετε» χωρίς να έχουμε παρακολουθήσει καθόλου την Θεία Λειτουργία.

    Αυτή ακριβώς την σοβαρή πνευματική κατάσταση σχολιάζει και ο Ιερός Χρυσόστομος: «Πολλοί πλησιάζουν εις το μυστήριον, διότι είναι η εορτή, κατά την οποία θεωρούν καθήκον των να κοινωνήσουν. Αυτό τους κινεί να κοινωνήσουν, και όχι η απόφασις και η σπουδή να γίνουν καλύτεροι. Δεν θέτομεν ως σκοπόν ... το πως θα πρσέλθωμεν με την κατάλληλον προετοιμασίαν, να καθαρίσωμεν δηλαδή τον εαυτό μαςαπό τα κακά και να γεμίσωμεν την καρδία μας από κατάνυξιν. Αντιθέτως κοινωνούμε διότι έρχονται αι εορταί, κατά τας οποίας όλοι συνηθίζουν να προσέρχωνται...».

      Το σοβαρότερο όμως απ' όλα είναι ότι οι περισσότεροι παρουσιάζονται μπροστά στο ποτήριο της Ζωής «ανεξομολόγητοι και χωρίς συμπεριφοράς (μετάνοια)». Χωρίς, δηλαδή, επίγνωση του ύψους του Μυστηρίου και του δέους με το οποίο οφείλουν να το προσεγγίζουν. «Πρέπει όμως να γίνεται αυτό»;

          Κατά συνέπεια, η ακαταστασία που επικρατεί αυτές τις άγιες μέρες είναι μεγάλη, και η Θεία Μετάληψη, αντί ωφελείας, γίνεται πρόξενος ζημιάς και πνευματικής συμφοράς.

         Εδώ υπάρχουν τα ερωτήματα: «Ποιούς να κλάψει κανείς τότε περισσότερο»; Αυτούς που δεν προσεγγίζουν διόλου τα Άγια και η ψυχή τους αποπίπτει σαν το φθινοπωρινό φύλλο του δένδρου ή τους άλλους, που κοινωνούν με τέτοια προχειρότητα που προκαλεί ανατριχίλα.

          Ένα να θυμόμαστε πάντοτε αυτό που διαβάζουμε στο κατά Ιωάννη στ΄ 56, συμφώνως με το λόγο του Κυρίου «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνω μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».