Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ

α) «Οίκος Θεού» 

           και «Οἶκος προσευχῆς» ονομάζεται ο ναός των Ιεροσολύμων (Λουκ. στ'. 4). «Ὁ οἶκος μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται» είπε ο Χριστός, όταν έδιωξε τους πωλούντας από το ναό (Ματθ. κα΄, 13). Χρησιμοποίησε τα λόγια του Προφήτου Ησαΐα∙ «Ὁ οἶκος μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν, εἶπε Κύριος ὁ συνάγων τούς διεσπαρμένους» (Ἡσ. νς΄,7). Οίκος προσευχής λοιπόν είναι ο οίκος του Θεού, ο ναός Του. Οίκος προσευχής για όλα τα άτομα, για όλες τις οικογένειες, για όλα τά Έθνη. Εκεί στο ναό η ευλογία του Θεού «συνάγει τους διεσπαρμένους», συγκεντρώνει και ενώνει όλους τους ανθρώπους , μακράν από την βιοπάλη, τους εγωισμούς και την ματαιότητα σαν αδελφούς μεταξύ των τους αγνώστους, ακόμα και τους εχθρούς. Τους κάνει να αισθάνονται όλοι την αγάπη του κοινού όλων μας Ουρανίου Πατρός, τους χαρίζει την ευτυχία και το θάρρος να τον δοξάζουν, να τον υμνολογούν, να τον παρακαλούν, να τον εμπιστεύονται «εαυτούς και αλλήλους». Εκεί στο ναό ο ένας οδηγείται και ωφελείται από τον άλλον, ο λαϊκός από τον ιερέα, ο μικρότερος από τον γεροντότερο κτλ, ο καθένας μας μαθαίνει πως να προσεύχεται.

β) «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι» (Λουκ. ια΄.1).

                Δίδαξέ μας, Κύριε, πως πρέπει να προσευχόμαστε, παρακάλεσαν τον Χριστό οι μαθητές Του. Τον είχαν δει σε κάποιο τόπο να προσεύχεται θερμά στον Πατέρα Του, κατάλαβαν ότι η προσευχή Του ήταν ανώτερη και διαφορετική από την συνηθισμένη δική τους κι έτσι, όταν ο Χριστός τελείωσε την προσευχή Του, ζήτησαν κι αυτοί να διδαχθούν τον τρόπο της αληθινής προσευχής. Τότε ο Χριστός τους δίδαξε το «Πάτερ ἡμῶν...», την προσευχή αυτή που την ονομάζουμε Κυριακή προσευχή, επειδή μας τη έδωσε ο Κύριος ημών. Εκεί στο «Πάτερ ἡμῶν» λέμε∙ «ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Δίδουμε στον Θεό Πατέρα μιά υπόσχεση, που είναι ο πρώτος όρος της καλής προσευχής: Να συγχωρούμε όσους μας έχουν φταίξει, όσους μας πικράνανε, να θέλουμε να σταθούμε δίπλα τους και να προσευχηθούμε μαζί τους με αγάπη. Αυτό το σπουδαιότατο πράγμα συχνά το ξεχνάμε, όταν κάνουμε στο σπίτι μας, μόνοι μας στο δωμάτιο μας την προσευχή μας. Η Εκκλησία μας διαρκώς μας το θυμίζει και με την χάριν του Θεού το κατορθώνουμε∙ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους».

γ) «Πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσησθε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄, 22).

                 Άλλος όρος της καλής προσευχής είναι η απόλυτος πίστη. Πίστη στην αλήθεια του Ευαγγελίου, σε όσα ο Χριστός απεκάλυψε, σε όσα από Αυτόν διδάχθηκαν και μας παρέδωσαν οι άγιοι Απόστολοι. Πίστη σε όσα έδωσαν στους Μάρτυρες τον στέφανο του μαρτυρίου, στους Πατέρες της Εκκλησίας την δύναμη του κηρύγματος και των έργων, στους ασκητές το πνεύμα της αγιότητος, στους θλιβομένους την υπομονή, στους αγωνιζομένους την νίκη. Όταν ο καθένας μας εξετάζει ως άτομο τον εαυτό του, τον βλέπει αδύνατο, αμαρτωλό και σκανδαλιζόμενο, με απορίες και απιστίες. Όταν όμως τον ασθενή ως μέλος της αγίας Εκκλησίας, ως έναν από τους συμπροσευχομένους μέσα στον ναό χριστιανούς, τότε η ψυχή του γεμίζει από την δύναμη της πίστεως, όχι από πεποίθηση στις δικές του αρετές και δυνάμεις, αλλά από βεβαιότητα ότι μέσα στο σύνολο της Εκκλησίας, κοντά στον Χριστό και τους αγίους Του, θα νικήσει και αυτούς όλα τα εμπόδια και όλους τους πειρασμούς. Με τα τροπάρια και τις ευχές μαθαίνει την ορθή πίστη, μαθαίνει πόσο είναι «μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα». Η Εκκλησία μας διατηρεί για μέσου των αιώνων με την ιερά παράδοση την ορθή πίστη. Και μόνο η ορθή και ακλόνητη πίστη νικά τους κοσμικούς πειρασμούς.(Α΄ Ιωάνου) 4.«Πᾶν το γεγεννημένον ἐκ του Θεοῦ νικᾷ τόν κόσμον∙ καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν. 5. Τίς ἐστιν ὁ νικῶν τόν κόσμον εἰ μή ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱός του Θεοῦ;» δηλ. (Α΄ Ιωάννου) 4. «Γιατί κάθε τέκνο του Θεού νικά τον κόσμο. Και αυτή είναι η δύναμη, που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας. 5. Ποιός (πράγματι) νικά τον κόσμο, παρα εκείνος που πιστεύει, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;