Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά

«Καί αὐτοί ἦραν φωνήν λέγοντες∙ Ἰησοῦ

ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς!». (Λουκ. 17, 13).

             Την προηγούμενη εβδομάδα περιγράψαμε την κατάσταση της σημερινής ανθρωπότητάς. Ποιος δεν βλέπει ότι τα ανθρώπινα μέσα δεν είναι πλέον ικανά για την θεραπεία της;

          Γιατί εκεί όπου σταματά η ανθρώπινη ικανότης εργάζεται η θεϊκή παντοδυναμία. «Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ. ια΄.34). Εκείνος που «ἀνορθοῖ κατερραγμένους». (Ψαλμ. 145. 8), και με έναν λόγο θεράπευσε τους «λεπρούς» του σημερινού Ευαγγελίου, είναι πάντοτε έτοιμος για να βοηθήσει όλους, όσοι υψώνουν την φωνή τους προς Αυτόν, όπως εκείνοι. Την φωνή αυτή ας προσέξουμε λίγο για να διδαχθούμε τι δύναται να επιτύχει «η προς τον Κύριον καταφυγή».

              Α. - Απαίσια και τρομακτική η νόσος των «λεπρών», οι οποίοι φώναζαν το «ἐλέησον ἡμᾶς» και γενική η απελπισία για την θεραπείαν των. Τα θαυμάσια όμως του Κυρίου διήγειραν την πίστην των και η πίστη εφώναξε, και ο Σωτήρ με ένα λόγον χάρισε την θεραπεία (Λουκ. 17, 12-20).

            Ετοιμοθάνατος ο Εζεκίας ο βασιλεύς για τις αμαρτίες του συναισθάνεται την ενοχή του και με δάκρυα στα μάτια επικαλείται το όνομα του Κυρίου και έτσι παρατείνεται η ζωή του, για την θερμότητα της προσευχής και την πίστην.

           Οι Νινευΐτες είχαν από τον Κύριο καταδικασθεί εις εξολόθρευση και η προαγγελία της καταστροφής κινεί στην μετάνοια, και η μετάνοια μεταστρέφει την απόφαση του Θεού. (Ιωνά 3, 1-4, 10) ας διαβάσουμε τι ακριβώς αναφέρει ο Ιωνάς:

1 Ο Κυριος ωμίλησε δια δευτέραν φοράν στον Ιωνάν και του είπε·

2 "Σηκω και πήγαινε εις την Νινευή, την μεγάλην αυτήν πόλιν, και κήρυξε εις αυτήν το ίδιο μήνυμα, το οποίον εγώ προηγουμένως είχα είπει προς σέ".

3 Η Νινευή ήτο πόλις μεγάλη ενώπιον του Θεού. Τρεις ημέρες εχρειάζοντο, δια να την διασχίσει κανείς.

4 Ο Ιωνάς εισήλθεν εις την πόλιν και ήρχισε το έργον του. Περιήλθεν επί μίαν ημέραν την πόλιν και εκήρυττε λέγων· "τρεις ακόμη ημέραι και η Νινευή θα καταστραφή".

10 Ο Θεός είδε τα έργα αυτών και την ειλικρινή των μετάνοιαν, ότι δηλαδή επήραν την απόφασιν και απεμακρύνθησαν από τους αμαρτωλος δρόμους της ζωής των, και ήλλαξεν ο Θεός απόφασιν δια την τιμωρίαν, την οποίαν είχεν αναγγείλει ότι θα αποστείλη εναντίον των, και δεν την επραγματοποίησε.

          Μπορούμε να αναφέρουμε παρα πολλές περιπτώσεις που ο Κύριος την τελευταία στιγμή έσωσε άτομα και λαούς. Είναι δε άπειρα τα παραδείγματα, όσα η ιστορία δεν διέσωσε και όσα η πείρα η καθημερινή των ανθρώπων διδάσκει. Ποιος δεν έχει στον βίο του συναντήσει ανθρώπους, φθάνοντας στο χείλος της καταστροφής και σε μια στιγμή δεν επέτρεψε ο Κύριος να μην πέσουν; Και ποιος αν προσέξουμε στην ζωή μας δεν υπήρχαν στιγμές τις οποίας οφείλουμε την σωτηρία μας στο Θεό από βέβαιο κίνδυνο; Αυτοί που δεν πιστεύουν στην ύπαρξει του Θεού αποδίδουν σε συμπτώσεις και οι δεισιδαίμονες στην τύχη, αλλ' όμως οι πιστεύοντες στο Χριστό γνωρίζουν ότι χωρίς Αυτού «οὐδέ θρίξ πίπτει ἐκ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν» (Λουκ. 21, 18), δηλαδή: «Αλλά ούτε μία τρίχα από το κεφάλι σας δεν θα χαθή, χωρίς ο Θεός να το επιτρέψη, και τούτο μόνον και μόνον δια την πνευματικήν σας ωφέλειαν και την διάδοσιν του Ευαγγελίου».

                Β. - «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, κρούετε και ἀνοιγήσεται ὑμῖν». (Ματθ. 7,7), μας παρήγγελλε ο Κύριος και μας βεβαίωσε ότι «πᾶς ὁ αἰτῶν λαμβάνει... καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ.7, 8).

Ασέβεια θεωρείται σε όλες τις θρησκείες η παράλειψης του καθήκοντος της προσευχής, αλλά όμως στις άλλε θρησκείες η προσευχή σκοπό έχει την εξιλέωση των πάντοτε εξοργισμένων θεών των, για τους χριστιανούς η προσευχή είναι η γλυκιά καταφυγή προς τον φιλόστοργο Πατέρα, ο οποίος δεν δύναται να δώσει «λίθων» σε αυτούς που ζητούν «άρτο» υιούς (Ματθ. 7,9). Ασέβεια θεωρείται και σε μας τους χριστιανούς η παράλειψης της προσευχής, γιατί ο γλυκύτατος Κύριος που γνωρίζει τις ανάγκες μας και «πρό τοῦ ἡμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν» (Ματθ. 6,8), θέλει να μας δώσει την ευκαιρίαν της ανέκφραστου εκείνης ειρήνης, την οποία αισθάνεται η ψυχή ερχόμενη σε επικοινωνία με το Κύριο. Η προσευχή δεν σώζει μόνο σ' αυτούς που κάνουν εκείνη τη στιγμή αλλά και γι' αυτούς που προσευχόμαστε∙ η Αγία Γραφή μαρτυρεί για όσους ο Θεός παρίσταται λέγων προς τον Αβραάμ προ της καταστροφής των Σοδόμων (Γενέσ. 18, 23 - 23). Αξίζει να διαβάσουμε από την Παλαιά Διαθήκη την συνομιλία του Αβραάμ και του Θεού:

23 Επλησίασε τον Κυριον και του είπε· "θα κατάστρεψης τάχα τον δίκαιον μαζί με τον ασεβή και θα είναι ο δίκαιος εις την αυτήν θέσιν, όπως και ο ασεβής;

24 Εάν ευρίσκωνται πενήντα δίκαιοι εις την πόλιν αυτήν, θα καταστρέψης και αυτούς μαζή με τους πονηρούς; Δεν θα αφήσης άθικτον όλην την πόλιν ένεκα των πεντήκοντα αυτών δικαίων, οι οποίοι θα ευρίσκωνται εις αυτήν;

25 Ποτέ συ ο δίκαιος Θεός δεν θα κάμης κάτι τέτοιο, να φονεύσης δηλαδή τον δίκαιον μαζή με τον ασεβή, ώστε να έχη ο δίκαιος την αυτήν τύχην με τον ασεβή. Ποτέ δεν θα κάμης κάτι τέτοιο. Λοιπόν, συ ο δίκαιος κριτής όλης της οικουμένης δεν θα κάμης και εις την περίστασιν αυτήν δικαίαν κρίσιν;"

26 Απήντησεν ο Κυριος· "εάν υπάρχουν εις την πόλιν των Σοδόμων πενήντα δίκαιοι, εγώ χάριν αυτών θα αφήσω άθικτον όλην την πόλιν και την περιοχήν αυτής".

27 Λαβών τον λόγον και πάλιν ο Αβραάμ είπε· "έχω ήδη αρχίσει να ομιλώ προς τον Κυριον, αν και εγώ είμαι χώμα και στάκτη. Επίτρεψέ μου να ερωτήσω και πάλιν.

28 Εάν ελαττωθούν οι πενήντα δίκαιοι εις σαράντα πέντε, ένεκα των πέντε δικαίων που θα λείπουν, θα καταστρέψης την πόλιν;" Και είπεν ο Θεός· "δεν θα την καταστρέψω, εάν εύρω εκεί σαράντα πέντε δικαίους".

29 Ετόλμησεν ο Αβραάμ να ομιλήση ακόμη προς τον Θεόν και είπε· "εάν ευρεθούν εκεί σαράντα διικαιοι, θα καταστρέψης την πόλιν;" Απήντησεν ο Θεός· "δεν θα την καταστρέψω ένεκα των τεσισαράκοντα δικαίων".

30 Είπεν ακόμη ο Αβραάμ· "μήπως, Κυριε, θα οργισθής, εάν και πάλιν ομιλήσω; Εάν ευρεθούν εκεί τριάκοντα δίκαιοι;" Και είπεν ο Θεός· "προς χάριν αυτών των τριάκοντα δεν θα καταστρέψω την πόλιν".

31 Είπε πάλιν ο Αβραάμ· "Ας με συγχωρήσα ο Κυριος επειδή έχω ακόμη κάτι να ερωτήσω αυτόν. Εάν ευρεθούν εκεί είκοσι;" Και είπεν ο Θεός· "Και είκοσι εάν εύρω εκεί, δεν θα καταστρέψω την πόλιν".

32 Είπε δε ο Αβραάμ· "Μηπως Κυριε, θα οργισθής εναντίον μου εάν υποβάλω μίαν ακόμη ερώτησιν; Εάν ευρεθούν εκεί δέκα;" Απήντησεν ο Θεός· "δεν θα καταστρέψω την πόλιν προς χάριν αυτών των δέκα".

Δεν έχει χαθεί καμία ελπίδα για την σωτηρία της παρούσης ανθρωπότητος και είναι ανώφελο να προδικάζουμε και μαντεύουμε καταστροφές στον κόσμο αλλά και σ' εμάς τους ιδίους, όταν δεν έχουμε ακούσει την τελευταία λέξη, την οποία ο Θεός δικαιούται να πει. Η τελευταία λέξεις του Θεού δύναται να είναι παρήγορος εάν ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα συναισθανόμενη την κατάσταση της καταφυγή προς Αυτόν. Αλλά για να πετύχουμε αυτό δηλ. την σωτηρία μας και την βοήθεια από τον Θεό, να αναζητήσουμε την αμαρτωλώτητα μας και να την διορθώσουμε στο μέγιστο βαθμό δια μέσου της εξομολογήσεως.

Αδελφοί μου να ζητήσουμε την αύξηση της πίστεως μας για να συμμετέχουμε στην χορεία των «εκλεκτών» για των οποίων «κολοβωθήσονται» οι ημέρες τις δοκιμασίας, διότι «εἰ μή ἐκολοβώθησαν αἰ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἄν ἐσώθη πᾶσα σάρξ» (Ματθ. 24,22).