ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ....

Συντάκτης (+) επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

"Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον σου..." ( Λουκ. 15,18,21)

      Ακούσατε, αγαπητοί μου, το ιερό και άγιο Ευαγγέλιο. Είναι μια παραβολή, η ωραιότερη από όσες είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Είναι η ιστορία ενός φαινομενικά αγνώστου νέου, που έφυγε απ' τον πατέρα του και ύστερα από καιρό γύρισε κοντά του, αλλά κάτω από την ιστορία του είναι κρυμμένη η ιστορία του κάθε ανθρώπου , η παραβολή αυτή είναι η φωτογραφία μας. Σήμερα εορτάζουμε όλοι, γιατί λίγο η πολύ όλοι μοιάζουμε με τον άσωτο υιό. Ας δούμε τώρα την παραβολή.

***

       Ο νέος αυτός ήταν παιδί ενός καλού πατέρα. Μέσα στο σπίτι του τα είχε όλα, τίποτε δεν του έλειπε. Κι όμως αυτός δεν έμενε ευχαριστημένος. Ένοιωθε το σπίτι σαν φυλακή, κλουβί απ' το οποίο ήθελε να βγει έξω, να πετάξει. Και μια μέρα, χωρίς ευχή του πατέρα, έφυγε. 

         Μεγάλο πράγμα η πατρική ευλογία, όποιος την έχει "χώμα πιάνει - μάλαμα γίνεται ", διαφορετικά, μάλαμα θα πιάνει φίδια και σκορπιοί θα γίνονται. Μύρια παραδείγματα δείχνουν ότι "Ευλογία πατρός στηρίζει οίκους τέκνων, κατάρα δε μητρός εκριζοί θεμέλια" (Σ. Σειρ. 3,9).

          Έφυγε ο νέος από το πατρικό. Και που πήγε; Στα ξένα. Κ' εκεί τι έκανε, έμπλεξε. Αχ αυτή η ξενιτειά! είναι επικίνδυνη. Γι' αυτό συμβουλεύω, μείνετε στον τόπο σας, το ψωμάκι που τρώτε εδώ με κρεμμύδι, είναι ευλογημένο το ψωμί στα ξένα, κι αν είναι με βούτυρο, είναι φαρμάκι. Πολλοί που ξενιτεύονται, συχνά έχουν την εξέλιξη που είχε ο νέος αυτός.

           Στα ξένα, δηλαδή έμπλεξε με γυναίκες της νύχτας και φίλους της κακιάς ώρας. Γλέντια, ξενύχτια, μεθύσια, χοροί. Στο τέλος έφαγε όλη την περιουσία του, δεν του έμεινε δραχμή. Τον έπιασε πείνα μεγάλη. Αναγκάστηκε να γίνει βοσκός, έβοσκε όχι πρόβατα και γίδια αλλά γουρούνια. Και τ' αφεντικό του ήταν τόσο σκληρό, που δεν του έδινε ούτε ένα κομμάτι ψωμί, κι αυτός περίμενε να χορτάσει από ξυλοκέρατα των χοίρων, τα χαρούπια - που φάγαμε κι εμείς στα χρόνια της κατοχής. 

           Τότε πια θυμήθηκε το πατρικό του, και είπε, Τι έκανα! πρέπει να γυρίσω στον πατέρα μου. Και ξεκινάει. Έφυγε ντυμένος στα χρυσαφικά, τώρα γυρίζει με ένα ραβδί ζητιάνος, κουρελής, αδύνατος, σκελετός, ξυπόλητος, ψειριασμένος, ελεεινός - τρισάθλιος, αγνώριστος.

            Ο πατέρας, πού πάντα τον περίμενε, τον είδε από μακριά. Τον γνώρισε και τρέχει να τον προϋπαντήσει. Ο νέος πέφτει στα πόδια του και λέει, Πατέρα, δεν είμαι άξιος να λέγομαι παιδί σου, σε πίκρανα... Κλαίνε και οι δύο. Ο πατέρας τον αγκαλιάζει, τον φιλάει και τον φέρνει στο αρχοντικό. Τον πλένει, τον καθαρίζει, τον ντύνει λαμπρή στολή, του φοράει δαχτυλίδι στο χέρι και παπούτσια στα πόδια. Ετοιμάζει τραπέζι πλούσιο σφάζοντας το καλύτερο μοσχάρι. Ανάβει φώτα, καλεί τα όργανα, και τη νύχτα το σπίτι του είχε χαρά, γιατί βρήκε το πρόβατο που είχε χάσει.

             Αυτό είναι σημερινό ευαγγέλιο. Αλλά, όπως είπα, πίσω από τον άσωτο υιό είναι κρυμμένη η ιστορία κάθε ανθρώπου. Μόνο όποιος νομίζει πως είναι αναμάρτητος, αυτός δεν μοιάζει με τον άσωτο, αλλά μοιάζει με τον πρεσβύτερο υιό, που καυχιόταν πως είναι εν τάξη. 

***

                Αλλά ποιός, αγαπητοί μου, μπορεί να καυχηθεί, ότι δεν είναι αμαρτωλός, δηλαδή άσωτος υιός; Η Αμαρτία είναι σαν το μικρόβιο, που μπαίνει στον οργανισμό του ανθρώπου. 

            Αμαρτάνουμε με το σώμα, με κάθε μέλος.                                                                                                                                            Με τα χέρια, που μας τα έδωσε ο Θεός για να κάνουμε όχι το κακό ( όρκους, κλοπές, φόνους...) αλλά έργα πίστεως και αγάπης.                                                                                                                                                                                          Με τα πόδια, που μας τα έδωσε για να τρέχουμε όχι στην φθορά αλλά στην Εκκλησία κι όπου καλεί η ανάγκη του πλησίον.                                                                                                                                                                                                   Με τα μάτια, μας τα έδωσε ο Θεός, για να θαυμάζουμε το πανόραμα της δημιουργίας του και να τον δοξάζουμε, κι εμείς κλεισμένοι στα σκοτεινά, με τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες, χάφτουμε από τις οθόνες αίσχη και αίματα, που ανάβουν το πυρ της κολάσεως.                                                                                                                                       Με τα αυτιά, που τα βουλώσαμε να μην ακούνε Ευαγγέλιο, φωνή της μάνας, του πατέρα, του παπά, της Πατρίδος, αλλά τα τεντώνουμε στα σατανικά μηνύματα.                                                                                                                             Με το μυαλό. Πες μου τι σκέπτεσαι, να σου πω τι είσαι. Σκέπτεσαι το Θεό, τον ουρανό, την Παναγία, τους Αγίους, το φτωχό; τότε είσαι άγιος. Σκέπτεσαι την αμαρτία, το βόρβορο, τη λάσπη, την ατιμία; τότε είσαι άσωτος.

         Αμαρτάνουμε όμως όχι μόνο με το σώμα αλλά και με το πνεύμα (καρδιά, νου, φαντασία). Αντί να αγαπούμε ότι αγαθό, αγαπούμε ότι φαύλο. Αμαρτάνουμε κάθε στιγμή, μέρα - νύχτα, και σε κάθε τόπο, στο δρόμο και στο δωμάτιο, σε πόλι και σε ύπαιθρο, στα εμπορικά και στο χρηματιστήριο, σε λέσχες και σε καζίνα, σε ιατρεία και σε δάση, σε αυτοκίνητα και τρένα, σε πλοία κι αεροπλάνα... αμαρτάνουμε ακόμα - ώ Θεέ μου - και μέσα στην Εκκλησία!

                  Ποιός μπορεί να μετρήσει τα αμαρτήματά μας;                                                                                                                        Γι '  αυτό στο τροπάριο της Κασσιανής ακούμε, "Αμαρτιών μου τα πλήθη... τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;" (δοξ. αίν. Μ. Τετ.). Όποιος λέει πως δεν είναι αμαρτωλός αγνοεί τον εαυτό του, το Ευαγγέλιο, το νόμο του Θεού.

                Όλες οι γενεές στην ανθρωπότητα έχουν αμαρτήσει, αλλά εγώ πιστεύω, ότι ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν αμάρτησε τόσο όσο σήμερα. Αμαρτάνουμε πολύ. Αυτό φαίνεται ιδίως από ορισμένες φρικτές πληγές της ζωής μας.                                                                                                                                                                                                                       Βλασφημία. Παλαιότερα στον τόπο μας ούτε ένας δεν βλαστημούσε το Θεό. Τώρα; Ακόμα και τα βυζανιάρικα στις αγκαλιές, μαζί με το γάλα που πίνουν, έμαθαν τη βλαστήμια.                                                                                       Διαζύγιο. Παλαιότερα στην χώρα μας το διαζύγιο ήταν άγνωστο. Έψαξα στα αρχεία της Μητροπόλεως, διαζύγιο δεν υπήρχε. Μόνο το φτυάρι του νεκροθάφτη χώριζε το αντρόγυνο.                                                                              Τώρα:                                                                                                                                                                                                    Αποφυγή τεκνογονίας και εκτρώσεις. Παλαιά ερχόσουν στη Μακεδονία κι έβλεπες οικογένειες πατριαρχικές. Τώρα δεν υπάρχουν. Ποια είναι η πατριαρχική οικογένεια; Το αντρόγυνο μετά τα στέφανα τεκνοποιούσε φυσιολογικά, δεν υπήρχε η μόδα του διαβόλου να αποφύγουν τη γέννηση, έκαναν 5,6,7, και 8 παιδιά. Τα παιδιά αυτά ζούσαν αγαπημένα. Παντρευόταν, και οι νύφες αγαπιόνταν σαν αδερφές. Έμεναν μαζί πεθερός, πεθερά, παιδιά, νύφες κι εγγόνια. Βρήκα κάποτε στα μέρη του Κιλκίς και στη Νάουσα τέτοιες οικογένειες και δάκρυσα. Στο τραπέζι κάθονταν 55 άτομα, ο ασπρομάλλης παππούς, δίπλα του η Μακεδόνισσα γιαγιά σαν την Παναγία, γύρω τα παιδιά του 10 λεβέντες και 10 νύφες, κι όλα τα εγγόνια, οι μανάδες κρατούσαν τα μικρά τους κι ήταν όλοι μιά χαρά Χριστού. Σήμερα; Η οικογένεια διαλύθηκε, εκτρώσεις, πορνεία, μοιχεία, διαζύγια και λοιπή ακαθαρσία σείει το έθνος μας.                                                                                                                                                                          Εγκληματικότητα. Πρώτα  δίσταζαν να πιάσουν μαχαίρι να σφἀξουν κόκορα, σήμερα κόβει ο άλλος το συνάνθρωπο σαν να είναι πράσο. Γι' αυτό είπα, ότι καμμιά άλλη εποχή δεν αμάρτησε τόσο πολύ όσο η δική μας.

***

               Και τι έπρεπε να γίνει; Να μας τιμωρήσει ο Θεός. Κι έχει πολλούς τρόπους , το δακτυλάκι του να κουνήσει ο Χριστός, γίναμε κάρβουνο. Και όμως δεν μας καίει με φωτιά, δεν μας πνίγει με νερό, δεν μας καταστρέφει με σεισμό, αλλά - δόξα τη μακροθυμία σου - περιμένει. Τι περιμένει; Περιμένει αυτό που είπε ο άσωτος, να πούμε το "Ήμαρτον". Δυστυχώς δεν το λέμε, δεν αλλάζουμε. Και δεν θα μας δικάσει ο Θεός γιατί αμαρτάνουμε, όχι, θα μας δικάσει γιατί δεν μετανοούμε. Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο, το εμμένειν εν τη πλάνη και τη αμαρτία είναι σατανικό.

                    Περιμένει ο Θεός από μας το " Ήμαρτον " κι όχι μόνο δεν το λέμε και δεν κλαίμε, αλλά τέτοια άγια μέρα, που φωνάζει και καλεί να μετανοήσουμε και να κλάψουμε, να επιστρέψουμε στο σπίτι του ουρανίου Πατέρα μας, να ανοίξουμε τη Γραφή να τη μελετήσουμε, να νηστέψουμε, να προσευχηθούμε, να κάνουμε ομολογία και ελεημοσύνη, δεν αφήνουμε την κραιπάλη της διεφθαρμένης Δύσεως.

***

             Όχι καμπαρέ κι εκφυλισμός. Δεν είμαστε ούτε Λονδίνο, ούτε Μόσχα, ούτε Νέα Υόρκη, είμαστε ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, και θέλουμε να ζήσουμε σαν ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

(+) επίσκοπος Αυγουστίνος