Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος ή Σύνοδος της Χαλκηδόνας,
αποκαλείται η εκκλησιαστική σύνοδος που διενεργήθηκε στο ομώνυμο προάστιο της Κωνσταντινούπολης, το 451.
Συνεκλήθη από τους αυτοκράτορες Μαρκιανό και Πουλχερία, προήδρευσαν οι παπικοί
αντιπρόσωποι και ο Κωνσταντινουπόλεως
Ανατόλιος και ως κύριο στόχο είχε «την καταδίκη της αντιθέτου προς το νεστοριανισμό αιρέσεως του μονοφυσιτισμού»[1].
Οι χριστολογικές τάσεις των δύο μεγάλων
θεολογικών σχολών παρά τη σημαντική συμφωνία στα πλαίσια του «Όρου των Διαλλαγών» συνέχιζαν να
κινούνται προς αποκλίνουσες κατευθύνσεις. Άλλωστε «η ασάφεια του Όρου των Διαλλαγών ήταν συνέπεια των διαφορετικών
προϋποθέσεων των δύο θεολογικών παραδόσεων, καθώς η επιλεκτική ορολογία του
προσφερόταν για ποικίλες θεολογικές αξιολογήσεις»[2], τη στιγμή που βασικό πρόβλημα παρέμενε
η σύγχυση των όρων πρόσωπο και υπόσταση. Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος μετά από
μια ταραχώδη περίοδο ήρθε ως το αναγκαίο επιστέγασμα της διασφάλισης της
καθολικής πλειοψηφίας του σώματος των μελών της εκκλησίας ως προς την απόρριψη
κάθε μονοφυσιτικής ή ακραίας δυοφυσιτικής ορολογίας, την επικύρωση στην πίστη
του συμβόλου της Πίστεως τόσο της Νίκαιας, όσο και της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, τη θέσπιση του διοικητικού καταστατικού κανόνα της ορθοδόξου εκκλησίας
σύμφωνα με το λεγόμενο μητροπολιτικό σύστημα και την οριστική επίλυση του
χριστολογικού ζητήματος, το οποίο για περισσότερο από 80 έτη βρέθηκε στο
προσκήνιο της θεολογικής διαμάχης στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
